Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Οι πορείες γεννούν… απορίες!

Νέα μέτρα πλησιάζουν σιγά σιγά ως απειλητικά αρπακτικά πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων πολιτών που χάνουν και κινδυνεύουν να χάσουν όσα είχαν, όσα έχουν αλλά ακόμα και όσα δεν είχαν ή δεν έχουν, όπως μαρτυρούν οι καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά.

Η συγκέντρωση του κόσμου στο κέντρο της Αθήνας αναμενόταν μεγάλη καθώς για τους περισσότερους πλέον η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Ομολογώ πως δεν είμαι από τους ανθρώπους που ξημεροβραδιάζονται στις πορείες καθώς ο φόβος τω αδέσποτων πετρών, μαρμάρων, δακρυγόνων και άλλων τέτοιων «ωραίων» πραγμάτων συνήθως με κρατάει σπίτι.

Σήμερα όμως ήταν αλλιώς… ένιωσα χρέος προς τον εαυτό μου και προς τους γύρω μου να πάω, να δω , να ακούσω. Τα πράγματα, όχι τόσο ευχάριστα…

Ο κόσμος πολύς αλλά όχι αρκετός (ίσως συνέβαλε και η βροχή γι αυτό), η φωνή υπήρχε αλλά όχι δυνατή, τα πρόσωπα χολωμένα και απογοητευμένα .

Στο μυαλό μου έμεινε έντονα ένα περιστατικό. Μια ομάδα αντρών άρχισε να χτυπάει έναν νεαρό. Γρήγορα μαζεύτηκε κόσμος, ο οποίος προσπάθησε να τους σταματήσει προτρέποντας τους να διαδηλώσουν ειρηνικά ενωμένοι. Η ομάδα φώναζε πως ο άντρας ήταν ασφαλίτης και γι αυτό έπρεπε να εκδιωχτεί γρήγορα και με τη βία.

Γρήγορα ξέσπασαν με βρισιές εναντίον αυτών που τους προέτρεπαν απλά να διαδηλώσουν. Αμέσως μετά σκυτάλη πήραν τα «ποιος είσαι εσύ;», «που ήσουν το καλοκαίρι;», «τώρα θυμήθηκες να διαδηλώσεις;» και άλλες τέτοιες φράσεις όχι και τόσο κόσμιες.

Παρέμεινα στατικός στα σκαλιά της Πλατείας Συντάγματος και σκεφτόμουν: «Αντίδραση και επανάσταση χωρίς ομοψυχία γίνεται;», «Να παλεύουμε για τα δημοκρατικά δικαιώματα μας όταν εμείς δεν είμαστε δημοκρατικοί προς τον διπλανό μας γίνεται;», «Άραγε κάποιοι βλέποντας όλα αυτά τρίβουν ικανοποιημένοι τα χέρια τους και οπλίζονται με θάρρος για την συνέχεια;».