Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Πολιτικές παρατάξεις και πανεπιστήμιο



Τα επεισόδια που εκτυλίχθησαν την Παρασκευή στις 30 Οκτωβρίου του 2009 στην ΑΣΟΕΕ είναι το πιο πρόσφατο κρούσμα βίας στα ελληνικά πανεπιστήμια με αφορμή την διαφωνία των φοιτητών ως προς τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Τρεις φοιτητές τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια αυτών των επεισοδίων. Οι θερμόαιμοι δεν περιορίστηκαν μόνο στα χέρια τους αλλά επιστράτευσαν καρέκλες, μπουκάλια και stands για να λύσουν τις διαφορές τους. Πολλές μάλιστα είναι και οι μαρτυρίες φοιτητών που αναφέρουν ότι στην συμπλοκή βγήκαν κάποια στιγμή και μαχαίρια. Η εικόνα που άφησαν πίσω τους είναι καταστροφική γι’ αυτό και το πανεπιστήμιο παρέμεινε κλειστό την επόμενη μέρα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που φοιτητές λόγω της διαφωνίας τους για θέματα πολιτικής αναγκάζονται να πιαστούν στα χέρια αλλά και να τραυματίσουν συμφοιτητές τους. Το σκληρό αυτό φαινόμενο είναι συνηθισμένο πλέον στα ελληνικά πανεπιστήμια που όπως φαίνεται η λύση των προβλημάτων και των διαφορών μέσω της συζήτησης έχει καταργηθεί πλήρως και τη θέση της έχει δώσει σε τραμπουκισμούς, βρισιές και χειροδικίες. Το ξύλο στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα πλέον δεν αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα αλλά τον ίδιο τον κανόνα!! Σε όποιο πανεπιστήμιο και αν βρεθείς άλλωστε θα ακούσεις και μια πρόσφατη ιστορία για συμπλοκές μεταξύ παρατάξεων και αρκετά παιδιά που βγήκαν τραυματισμένα από αυτές.
Ο Αντρέας είναι φοιτητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πλέον βρίσκεται στο τέταρτο έτος της φοίτησής του αλλά έχει να θυμηθεί πολλές ιστορίες για ξυλοδαρμούς μεταξύ φοιτητών που συμμετέχουν σε πολιτικές παρατάξεις. Όπως μας αφηγείται η πρώτη του χρονιά στο πανεπιστήμιο ήταν καθοριστική για να τον βάλει στο κλίμα. Ήταν το 2006 όταν υπήρχαν πολλές καταλήψεις λόγω της αμφισβήτησης που υπήρχε με βάση τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Πήγε λοιπόν, σαν νέος φοιτητής, σε μια από τις πολλές γενικές συνελεύσεις να δει τι περίπου γίνεται και πως αποφασίζουν οι φοιτητικές παρατάξεις. Αυτό που είδε είναι ότι η ψηφοφορία αρχικά έγινε δίκαια και βγήκε μια συγκεκριμένη απόφαση. Η απόφαση όμως δεν άρεσε σε κάποιους άλλους και άρχισαν να κινούνται απειλητικά προς αυτούς που υπερίσχυσαν. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεκινήσει αμέσως μια τεράστια φασαρία και να εκσφενδονίζονται από τις δύο μεριές καφέδες, μπουκάλια με νερό και οτιδήποτε άλλο πρόχειρο έβρισκαν μπροστά τους. «Εμείς απλά πανικοβληθήκαμε και αρχίζαμε να τρέχουμε προς την έξοδο φοβούμενοι μην μας πάρει και μας η μπάλα και τις φάμε χωρίς λόγο» καταλήγει ο Αντρέας ο οποίος από τότε δεν ξαναπήγε σε γενική συνέλευση.
Το κακό είναι όμως ότι αυτά τα παιδιά που σήμερα δέρνουν συμφοιτητές τους επειδή ανήκουν σε διαφορετική παράταξη, αύριο θα είναι αυτοί που θα αγωνίζονται να πάρουν ψήφους για να καταφέρουν να μπουν στη βουλή. Να καταφέρουν να μπουν στη βουλή όχι για να εκφράσουν την ιδεολογία τους και μέσω της πολιτικής να βοηθήσουν το κράτος αλλά για να κερδίσουν μια άνετη ζωή και ένα κοινωνικό status το οποίο θα τους εξυψώσει στα μάτια των φίλων τους και θα κάνει να τους αντιπάλους να τους τρέμουν. Στο άκουσμα και μόνο της εξουσίας φοιτητές τσακώνονται μεταξύ τους χωρίς να έχουν καθίσει να σκεφτούν ότι ουσιαστικά το φοιτητικό κίνημα δεν θα έπρεπε να χωρίζεται σε παρατάξεις αλλά όλο μαζί ενωμένο να μάχεται για καλύτερα πανεπιστήμια, καλύτερους καθηγητές, καλύτερα βιβλία. Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία ορισμένων φοιτητών δεν μπορεί η παιδεία να γίνει καλύτερη στην χώρα μας.
Ο Βασίλης ήταν μέλος παράταξης στα δύο πρώτα χρόνια των σπουδών του στη Νομική Αθήνας. «Με πλησίασαν και εμένα όπως όλα τα παιδιά την πρώτη μέρα που είχα πάει στη σχολή να εγγραφώ. Σχεδόν τσακώνονταν μεταξύ τους για το ποιος θα με εξυπηρετήσει πρώτος. Τελικά μια ευγενέστατη κοπέλα με βοήθησε με τα χαρτιά τα οποία έπρεπε να ετοιμάσω για την εγγραφή και αφού μου είπε σε ποια παράταξη ανήκει μου πρότεινε να εγγραφώ και εγώ. Το σκέφτηκα λίγο και μετά αποφάσισα να πάρω μέρος σε αυτή την παράταξη. Όλα ήταν μια χαρά, οργανώναμε εκδηλώσεις σε club, σε νυχτερινά κέντρα, εκδρομές χειμώνα και καλοκαίρι και ήμασταν οι πρώτοι που βρίσκαμε σημειώσεις για οποιοδήποτε μάθημα. Παρόλα αυτά δεν είχα καταλάβει πότε ακριβώς επρόκειτο να μιλήσουμε για τις ιδέες μας, τις προτάσεις μας και γενικά το πρόγραμμα που πρέπει να ακολουθήσουμε ως παράταξη. Αυτά όμως από ότι κατάλαβα ήταν μόνο για τα «μεγάλα κεφάλια» της παράταξης. Εμείς χρησιμεύαμε περισσότερο για να φέρνουμε κόσμο στις εκδηλώσεις και να τους πείσουμε να μας ψηφίσουν στις εκλογές. Έτσι κάποια στιγμή αποφάσισα να πάψω να ασχολούμαι με αυτά τα θέματα, προσπάθησαν να με μεταπείσουν αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν, μπορεί να μην τους ένοιαξε και πολύ άλλωστε κάθε χρόνο κάποιους βρίσκουν να κάνουν αυτή τη δουλειά.» Αυτό που μένει όμως ως παράπονο στον Βασίλη είναι πως δεν γίνετε κάτι για να αλλάξει όλο αυτό. Το Ελληνικό πανεπιστήμιο να είναι ανεξάρτητο και όχι να στηρίζεται σε όλες αυτές τις παρατάξεις που εκκολάπτονται από τα κόμματα.
Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στα ελληνικά πανεπιστήμια αφήνει ασυγκίνητους τους πολιτικούς οι οποίοι αρέσκονται στο να έχουν έτοιμους στρατιώτες για την μάχη. Στρατιώτες οι οποίοι θα κάνουν τα πάντα για να υποστηρίξουν το κόμμα τους. Αν όμως τους ρωτήσεις τι ακριβώς θα κάνει το κόμμα γι αυτούς θα δυσκολευτούν να απαντήσουν. Δυσκολία θα βρουν επίσης και στο να απαντήσουν τι ακριβώς πρεσβεύει η πολιτική τους παράταξη που με τόσο σθένος υπερασπίζονται. Κοινό μυστικό είναι άλλωστε ότι οι περισσότεροι εγγεγραμμένοι σε φοιτητικές παρατάξεις το κάνουν απλά για δημόσιες σχέσεις ή για να έχουν πρόσβαση και καλύτερες τιμές σε «κυριλέ» όπως τα αποκαλούν μαγαζιά της πόλης.
Σίγουρα η πλειοψηφία των φοιτητών δεν είναι έτσι. Οι περισσότεροι βλέπουν το πανεπιστήμιο καθαρά σαν ένα εκπαιδευτικό μέσο που θα τους δώσει απαραίτητα εφόδια για την μετέπειτα ζωή τους. Θέλω να πιστεύω πως ακόμα και μέσα στις παρατάξεις υπάρχουν ορισμένα παιδιά με πραγματική ιδεολογία οι οποίοι θέλουν να κάνουν την εκπαίδευση καλύτερη.